Redactie
1 februari 2014, 09:52
Een portret van een muzikant is meer dan alleen een plaatje, vaak zit er een verhaal achter. Zo laat ook Henk Ravenhorst hier zien. Ook geeft hij tips hoe je zelf muzikanten portretteert.
Portretserie Tony, ontmoeting met een Nederrocker
Een man in rolstoel komt kijken naar zijn voormalige band. Omringd door vrienden en een ogenschijnlijk lieve, zorgzame vriendin. Allen van het type ruwe bolster, rockers op leeftijd, lekker een sjekkie roken en een biertje drinken. Hij heeft jaren met die jongens gespeeld maar is nu getroffen door een ernstige ziekte. Ik ken hem niet, maar wat opvalt is zijn doorgroefde gezicht en sprekende ogen.
Ik fotografeer deze middag weer de muzikanten die elke maand op ons event komen spelen, dus deze man is ook aan de beurt. Maar iemand die je niet kent en die bovendien in een rolstoel zit ga je niet zomaar op de foto zetten. Onze muzikanten zijn het wel van mij gewend, maar toehoorders, dat is toch een ander verhaal. Gelukkig doet zich aan het einde van de middag een mooi moment voor. Tony staat op uit zijn rolstoel tijdens het jammen van Ben E King’s “Stand by me”. Hij voegt zich bij de achtergrondzangers en zingt mee met de backingvocals. Een krachtige stem beroert mij. Wie is die man toch? Ik maak een paar foto’s van zijn karakteristieke kop. Ondersteund door een voormalig bandlid kan hij het nummer meedoen. Daarna moet hij snel weer gaan zitten en ik stel mij voor.
“Tony. Ja, ik ben gestopt met spelen en mijn laatste gitaar heb ik geveild. Ziekte heeft me geveld, maar ik ben in behandeling en dit hier doet me enorm goed. Ik kom terug.”
‘s-Avonds heb ik de foto bekeken en wat mij meteen opviel was de wereld die er schuil gaat in zijn ogen. Het verhaal dat ik had meegekregen las ik in zijn ogen. Maar ook dat er die dag wat gebeurd is met hem. In de fototitel noem ik het ‘de wederopstanding van Tony‘.
Terugkomen? Nou dat kwam hij. Elke derde zondag van de maand wordt er gejamd en de eerstvolgende sessie was Tony er dus weer bij, in zijn rolstoel en met een nieuwe gitaar, want hij wilde wel weer eens spelen. En dat gebeurde, al kon hij maar een kleine 10 minuten meespelen. Ik was blij met zijn komst. Een interessante kerel om verder te leren kennen maar ook een mooie kop voor wat fotowerk.
Nu 16 maanden later hebben we al heel wat meegemaakt en ken zijn leven als roadie en gitarist bij een bekende band uit de zestiger jaren die hem heeft gevormd tot wat hij is. Zijn bijdrage aan een paar Nederlandse hits heeft hem geen leven vol roem gebracht, maar ik geloof niet dat dat is wat hij wilde. Wel veel lol en een levensstijl die voor wat meer slijtage zorgt. Een lieve kerel die samen met zijn Irma recent nog een sponsorloop en popfestival organiseerde voor Kika. Hij was doodziek en moest de week daarop een levensbedreigende operatie ondergaan. Karakter tot op het einde, dat toont hij en dat is wat ik zie in zijn korte optredens van hooguit tien minuten. Hij zal en moet er bij zijn en ik zal en moet dat vastleggen. Inmiddels heb ik een reeks van zeven foto’s die laten zien wie Tony is waarin ik de emotie van het moment en het karakter van de muzikant probeer te verbeelden.
Hopelijk heb ik nog niet de laatste foto van Tony gemaakt. In januari is hij weer voldoende hersteld om een blues mee te doen. Ooit vertrouwde hij mij toe dat hij op het podium wilde sterven. Dat moest hij maar niet doen voorlopig. Maar beloofd is beloofd, Ik maak de laatste plaatjes wel dan.
Tips
* Muzikanten hebben een hekel aan flitslicht. Gebruik dat vooral niet.
*Zij zijn ijdel, dus laat altijd zien wat je gemaakt hebt. Vraag of het hun goedkeuring kan krijgen zodat je meteen contact maakt. Dat zorgt meestal wel voor interactie tussen jou en de muzikant. Kan nooit kwaad voor een leukere foto.
*Zelf kies ik voor de kleine podia; kroegjes, zaaltjes of lokale festivalletjes. Je hebt meer contact, kan dichterbij komen, geen stewards en organisaties die je verbieden te fotograferen.
*Het licht is meestal erg wisselend en nooit ideaal voor het moment dat je zoekt. Dat vergt veel van je creativiteit. Gebruik het licht in je voordeel.
*Denk na over je standpunt. Doe een stapje naar voren, doe een stapje naar rechts.
*Lichtsterke lenzen geven je meer ruimte. Minimaal diafragma van F 2,8 is gewenst.
*Spotmeting en een opgeschroefde ISO waarde dragen bij aan een betere foto. Voorkom wel ruis door een te hoge iso waarde te kiezen. Stel je camera in op wat je maximaal acceptabel vind.
*Fotografeer in kleur en zet als je dat wil later om in zwart-wit.
*Stel je voorkeuren ook in met wat extra stops onder of overbelichting.
*Ga in je nabewerking niet te voorzichtig te werk. Ik hou er zelf van om flink met schaduw en contrast te werken. Probeer het maar eens flink uit en durf over de top te gaan.
*Gebruik de nadelen als een voordeel; ruis en korrel voegen vaak wel iets toe aan een concertfoto.
Wie is deze auteur?Mijn naam is Henk Ravenhorst. Op 50-jarige leeftijd voorzichtig gestart met fotograferen. Door veel enthousiaste reacties aangemoedigd om er ‘iets meer mee te doen’. Het laatste jaar veel gedaan met registraties van kleinschalige, intieme jam sessies. Emoties en beleving van muzikanten, hun passie bij optredens en de liefde voor hun instrumenten: daar ben ik naar op zoek. Als fotograaf ben ik autodidact en heb ik mijn stijl gevonden in de kleine overdrijving van scherpte, kleur en contrast.
