Studiofotografie met kinderen

25 maart 2014, 12:00

Kinderfotografie wordt vaak hetzelfde uitgevoerd. Mooie kleertjes, lachend in een spierwitte studio. Niets mis mee maar Beppie Veldhuizen wilde iets anders. Meer sfeer en emotie. In deze blog legt ze uit hoe ze dat doet.

Bij heel veel gezinnen thuis, hangt wel een foto aan de muur, van zoon- of dochterlief, die gemaakt is in een studio. Vaak zijn het van hetzelfde soort: witte achtergrond, wit t-shirt, spijkerbroek en blote voeten. Niks mis mee natuurlijk, de kinderen kijken je vaak stralend aan. Ik wilde wel graag kinderen gaan fotograferen want die kunnen zo ontroeren. Het werken in een studio vond ik ook prettig omdat je niet weersafhankelijk bent. Maar ik wilde het anders. Meer sfeer en andere emoties in plaats van alleen een lach. Maar hoe breng je meer sfeer in een kinderportret? Door andere kleuren te gebruiken maar ook door bijvoorbeeld schaduwen te gebruiken.

Geïnspireerd door de portretten van Desiree Dolron. Het licht komt hier schuin van achter het model.

Schaduw

Om die schaduw te krijgen moet de studioflitser heel dicht bij het kind staan. Aangezien de lichtafval dicht bij de lamp veel groter is dan verder weg. En om een lekker contrast te krijgen, zet ik dus de lamp redelijk dichtbij. Dan is het dus van belang dat het kind ook echt op de goeie plek blijft staan of zitten. Maar hoe doe je dat?

Het licht komt hier van rechts. Dan moet je op letten dat er geen licht tegen wordt gehouden door zijn arm en er een vreemde schaduw over zijn gezicht loopt.

Met hele kleine kinderen zet ik ze meestal in de kinderstoel, dan kunnen ze dus niet weg. Dan is het alleen nog de kunst om ze de goede kant op te laten kijken. Dat doe ik door te praten of met behulp van een ouder, die dan op de plaats gaat staan, waar het kind naar toe moet kijken. Bij iets grotere kinderen kun je ze op een kruk laten zitten of ik plak een stikker op de grond. De bedoeling is de bedoeling dat ze op die stikker gaan staan. En zijn ze nog groter, dan kun je natuurlijk gewoon vertellen waarom ze op die plaats moeten blijven staan.

De pose die dit meisje heeft, vind ik persoonlijk erg mooi, en is tot stand gekomen doordat ze me verkeerd begreep. Ik vroeg haar om diep in de lens te kijken, en ze kwam dichterbij, dan kon ze het beter zien, zei ze. Gelukkig drukte ik af.

Belichting

Wat de belichting betreft, is het zaak dat je goed op de schaduwen let. Omdat ik met harde schaduwen werk moet ik erop letten dat dat d schaduwlijn niet over een vreemde plek loopt bijvoorbeeld de neus helemaal donker en alleen het puntje van de neus licht of midden over een oog. Je moet het zelf maar eens proberen. Als de schaduwlijnen op de ene plaats of de andere zitten, dat dan de vorm van een gezicht heel erg kan veranderen, dus dat is zeker een belangrijk punt om op te letten.

Hier komt het licht van rechts, schuin boven en de lamp staat heel erg dichtbij, vandaar het grote contrast tussen licht en schaduw.

Juiste uitdrukking

Dan moet je natuurlijk de juiste uitdrukking op het gezichtje toveren. Hoe doe je dat? Als je zegt: kijk eens bang of kijk eens ondeugend werkt vaak niet. Dat kunnen de meeste kinderen niet op commando. Grotere kinderen natuurlijk wel, maar kleintjes begrijpen dat vaak niet. Dan moet je dus zelf alles uit de kast halen en met de kinderen praten. En dan de richting op praten, waarvan jij graag de uitdrukking zou willen zien en vervolgens op het juiste moment afdrukken. Wil je de ondeugende blik, zeg je een woord wat je eigenlijk “niet mag zeggen”, en dan het liefst zachtjes, dat papa of mama het niet hoort, want stiekem is natuurlijk wel ondeugend. Tussendoor probeer je kleine simpele aanwijzingen te geven, kin ietsje naar beneden, kijk eens die kant op of draai je voeten eens een stukje. Net zo lang tot je DE foto hebt die je graag wilt hebben.

Bij kleine kinderen heb je wat betreft poses weinig zelf in de hand. Het is van groot belang met ze te blijven praten om hun belangstelling te houden.

Let wel op dat dat niet te lang duurt. Kinderen zijn het ook zo weer zat. Dus zorg ook voor voldoende pauzes tussen door en vermaak ze. Laat ze bijvoorbeeld ook eens een foto maken van een knuffeltje dat ze mee hebben, of van hun ouders die mee zijn. Laatst was er een meisje van 10 jaar en het zusje van 3 jaar oud. Ze moesten ieder apart op de foto, maar het meisje van 3 wilde niet. Toen heb ik net gedaan alsof ze samen met haar zus ging en haar zus uitgelegd, dat ze voldoende ruimte moest laten tussen haar en haar zusje, aangezien zij er helemaal niet op kwam. En toen wilde het kleine zusje wel. Je moet soms wat inventief zijn.

Styling

Wat de foto verder afmaakt is de juiste kleurstelling in kleding en achtergrond. Kleuren ook wat aanpassen, dat ligt aan welke stemming je wilt neer zetten. In de nabewerking ook niet overdrijven, laat het kind gewoon kind zijn. Oogjes iets ophelderen is vaak al genoeg. Zelf hou ik erg van de verzadiging terug trekken, maar dat is natuurlijk een smaak kwestie. En wat het aller- allerbelangrijkste is, dat je geduld hebt! En dat je van kinderen houd en als laatste ervaring, ervaring en ervaring.

Denk aan het juiste kleurgebruik van kleding in combinatie met achtergrond. Die kunnen het portret maken of breken. Hier heb ik bewust gekozen voor veel contrast om het meisje extra te laten opvallen.

En als ik voor mezelf spreek: met kinderen werken, is het leukste dat er is. Ga je een poging wagen? Heel veel plezier en succes gewenst! Zet je resultaat ook op Zoom.nl en laat de link achter in een reactie. Ik ben benieuwd!

Wie is deze auteur?
Mijn naam is Beppie Veldhuizen, 43 jaar jong, ik heb 2 (inmiddels) volwassen dochters, en woon samen met mijn vriend Rob in Vathorst (Amersfoort). Na een aantal losse 1-daagse workshops heb ik de vakopleiding bij de Fotovakschool in Apeldoorn gevolgd, en met succes afgerond in mei 2013. Daarna heb ik mijn parttime baan op gezegd, en heb ik me gestort op de fotografie.